dil

dil
Ağız boşluğunda, orta çizgide bulunan bir organ. Uzun ve yassı bir biçimi vardır. Alt çene kemiğine ve hiyoit kemiğe bağlanmasını sağlayan sabit bir bölümden (kök) ve yutak (dil tabanı) ile ağız boşluğunu dolduran
(dil gövdesi) hareketli bir parçadan oluşur. Dilin osteofibröz (kemiksi-lifsi) yapıda bir iskeleti, bir kas bölümü ve bunları örten mukozası vardır. Osteofibröz iskeleti oluşturan yapılar hiyoit kemik, hiyoglossal zar (hiyoit kemiği dilin arka bölümüne bağlayan zar) ve dil kökünden, dil ucuna kadar uzanan lifsi yapıda bir bölmedir (septum). Dilin çok kalın bir mukozası vardır. Mukoza, çok katlı yassı epitel tarafından örtülmüştür. Mukoza yüzeyinde küçük çıkıntılar halinde bulunan memecikler (papilla) biçimlerine göre çeşitli adlar alır. Bunlar mantar biçiminde (fungiform), iplik biçiminde (filiform), yaprak gibi ya da çevresinde yüksekçe bir halka bulunan memecik biçiminde olabilir. Sayıları 9-11 arasında değişen bu son memecikler “V” biçiminde dizilerek dilin ağız ve yutak bölümleri arasındaki sınırı oluşturur. Bu memecikler ile yapraksı memeciklerde tat duyusunun alıcıları yer alır. Dilin hareketleri dilaltı siniri tarafından, genel duyarlılığı ve tat alma duyusu ise dil-yutak siniri ile üçbaşlı sinirin (bak. trigeminus siniri) dile giden dalı tarafından sağlanır.

dil
Bireyler arasında iletişimi sağlayan etkinlikler bütünü. Duyu organları tarafından algılanabilecek biçimde, çeşitli yapıdaki simgelerin anlatımı yoluyla gerçekleşir. Dil terimi, bunun dışında, sesli simgelerle gerçekleşen iletişimin tanımlanmasında da kullanılır. Özellikle sesli simgelerle, yani bireylerin çıkardıkları seslerden oluşan sözcüklerle gerçekleşen iletişim söz konusudur. Bu özellik, insanın en gelişmiş işlevlerinden biridir.